Twee inwoners van de gemeente Driebergen stappen naar de Raad van State om de straatverlichting in de gemeente op volle sterkte te laten branden.

​

Toen ik dit bericht las, dacht ik aan de hilarische scene uit Monty Python’s Life of Brian. Een grote groep mensen roept in koor dat zij allen individuen zijn. Allemaal verschillend.

​

Voor straatverlichting is dat niet anders. De één vindt de verlichting te fel, de ander vindt dat er te weinig licht is. Dat is ook heel persoonlijk.

​

In de gemeente roert een groep van oudere mensen zich. Logisch. Want gemiddeld genomen hebben ouderen simpelweg meer licht nodig dan jongeren om goed te kunnen zien. De lens in het oog vertroebelt en vergeelt wat door de jaren. Dus gemeente, mag het ietsje meer zijn? Of mag het een ander soort licht zijn dat makkelijker door vergeelde ogen komt? Zoiets als blauwig licht. Of is dat niet prettig? Want de ene oudere is de andere oudere niet. We are all individuals, ook ouderen.

​

De hamvraag is natuurlijk: voor wie zet de gemeente ’s avonds het licht aan? En wat wil deze groep dan? Er wonen in elke gemeente jongeren en ouderen zou ik zo denken en die willen ’s avonds allemaal wel eens naar buiten. Ook wonen er in de gemeente mensen die zich minder veilig voelen in het schemer terwijl anderen het niet uitmaakt. Allemaal verschillend, om gek van te worden.

​

Is er dan geen oplossing voor al deze individuen? Of iets waar iedereen in elk geval wat beter van wordt? Jazeker wel.

​

Laten we de verlichting instellen op de gemiddelde leeftijd van de mensen in de straat of in een postcode. Doe het licht aan, alleen als er ook daadwerkelijk iemand op straat is. Geef mensen de mogelijkheid om zelf de verlichting wat feller te zetten of te dimmen als zij door de straten lopen. Laten we vooral ook veel data verzamelen hoe dit allemaal gebeurt, daarmee leren we de "gebruikers" beter kennen en kan de beheerder op hun behoefte inspelen. En last but not least: laat mensen zelf met ideeën komen. Want: we zijn allemaal individuen!